Քույրս երեկ է Ռուսաստանից եկել։
Ասում էր՝ Լարսից մինչև Թբիլիսի ծիրան տանող հայկական ֆուռերն էին շարված` անհույս և անօգնական։
Սա դեռ Հայաստանում մոլեգնող ռուսաֆոբիայի հետևանքների սկիզբն է...
Երևի շատերդ տեսել եք, որ ես շատ հաճախ ձեռնափայտով եմ հազիվ քայլում։
16 տարեկանում Տեր-Հովհաննիսյանների հայտնի հոգևորականների ցեղից լուսահոգի Գաբրիել պապս, ինձ ու եղբայրներիս խաղից կտրելով ստիպողաբար տարավ Մայր աթոռ ժամերգության...
Եվրոպական տերերը ոչ միայն աչք են փակում սրա հոգեկան մտասևեռումների ու սեռական բնույթի խեղված կրքերի վրա, այլ նաև բացահայտ «դաբռո» են տալիս դրանց, որպես քաղաքական լծակ՝ հայ հասարակության ազգային դիմագիծը կազմաքանդելու ու ավանդական արժեքների հիմնահատակ ոչնչացման ճանապարհին...
Քիչ առաջ Մասիսի եկեղեցու բակում էինք:
Մի խումբ հոգևոր սպասավորներ փարաջաներով քայլում էին դեպի եկեղեցու կողքի իրենց հավաքատեղի կամ կացարան ծառայող շենքի կողմ...
Մինչև 2017 թիվը սրբազան Միքայել Աջապահյանի հետ ծանոթ չէի։
Այդ տարիներին դեռ Վիեննայում էի ապրում։
Երազ տեսա, որ երգում եմ Գյումրու Յոթ Վերք եկեղեցում...
Այսօր կիրակի է։ Կիրակնօրյա պատարագի, լռության, աղոթքի և հաղորդակցության օր։ Սակայն այս կիրակին նման չէ մյուսներին։ Այն լի է մեկ այլ շնչով՝ տագնապի, արժանապատվության կորստի, բայցևայնպես` անկոտրում դիմադրության շնչով...
Հայաստանը կտրել Ռուսաստանից ու Իրանից (հյուսիս-հարավից) և տեղավորել Չինաստանից Եվրոպա (արեելք-արևմուտք) աշխարհատնտեսական առանցքում չի հաջողվելու, չնայած Հայաստանն իր կողմից ամեն բան արել է դրա համար. 2018-ին բեմականացրել է թավշյա հեղափոխություն, տուրք է տվել թուրքական պահանջներին` հրաժարվելով Արցախից, խոստացել է Սյունիքով անցնող ճանապարհը վերապատվիրակել...